نصب درایور در لینوکس برای بسیاری از کاربران یک روند بسیار مشکل و دشوار است. از لحظه ای که لینوکس واقعاً کاربرپسند می شود ، چیزهای زیادی در خود سیستم و به ویژه در نصب درایورها تغییر کرده است. در این مقاله در مورد راه های اصلی نصب درایورها در لینوکس صحبت خواهد شد.
لازم است
اینترنت ، لینوکس ، بسته راننده
دستورالعمل ها
مرحله 1
هر ساله لینوکس محبوبیت بیشتری پیدا می کند و در عین حال سیستم خود ساده تر ، کاربر گرا می شود. این البته بر روند نصب درایورها تأثیر می گذارد.
در توزیع های مدرن لینوکس ، این فرایند از قبل خودکار است ، یعنی درایورها یا "خارج از جعبه" (بلافاصله پس از نصب) یا از طریق rpm مخصوص (سیستم های خانواده کلاه قرمزی) یا deb (debian) نصب می شوند. علاوه بر این ، برخی از توزیع ها (به ویژه اوبونتو یا Suse) بارگیری و نصب درایورها را مستقیماً از صفحه کنترل پکیج فراهم می کنند. مدیر بسته به طور خودکار بسته های مورد نیاز را بارگیری کرده و سپس آنها را نصب می کند. تنها مشکلی که می تواند در اینجا بوجود آید بسته های وابستگی است ، اما مدیر بسته نیز از پس این مشکل برمی آید. بسته های لازم را همیشه می توان از شبکه بارگیری کرد ، تقریباً همه درایورهای لینوکس به صورت آزاد توزیع می شوند. یکی دیگر از گزینه های نصب از منابع است. به طور معمول ، چنین درایورهایی با فرمت های بایگانی tar.bz ، tar.bz2 یا tar.gz عرضه می شوند. این یک بایگانی معمولی است که همیشه با بایگانی استاندارد بسته بندی نمی شود. بایگانی معمولاً شامل دستورالعمل نصب (پرونده INSTALL) است.
گام 2
برای راحتی کار ، می توانید با برنامه بسته بندی نشده برای جمع آوری به فهرست مراجعه کنید.
در ترمینال: cd path_to_directory_with_unpacked_program به عنوان مثال:
نصب سی دی / vim2.5 /
مرحله 3
بعد ، ابزار پیکربندی برای تعیین پیکربندی سیستم و نصب بعدی راه اندازی می شود: sudo./configure
مرحله 4
این امر مستقیماً با تدوین و نصب برنامه دنبال می شود.
Terminal: sudo make && sudo make install sudo make compilation sudo make install - نصب
&& یک عملگر پیوند است (دو عمل در یک مورد).
