سیستم ICQ در اصل برای ارتباط با استفاده از رایانه های شخصی ایجاد شده است. اما با افزایش دسترسی به تلفن های همراه با دسترسی به اینترنت ، برنامه نویسان شروع به یافتن روش هایی برای استفاده از این سیستم از طریق آنها کردند. در ابتدا ، تمام برنامه های کاربردی برای این منظور غیر رسمی بودند ، اما سپس برنامه های رسمی ظاهر شدند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
در دوره ای که ICQ متعلق به AOL بود ، توافق نامه بین شرکت و کاربر استفاده از مشتری های جایگزین را ممنوع کرد و مشتریان رسمی فقط برای رایانه های دارای سیستم عامل Mac و ویندوز بود. اما در عمل ، کسی به دلیل استفاده از برنامه های جایگزین مجازات نشد. این موارد هم برای سیستم عامل Mac و ویندوز و هم برای سیستم عامل ایجاد شده اند که هیچ مشتری رسمی وجود ندارد ، به عنوان مثال لینوکس. و هنوز هیچ راه حل نرم افزاری برای تلفن های همراه وجود ندارد. مرورگرهای WAP قبلاً در بسیاری از آنها تعبیه شده بودند ، اما توانایی اجرای برنامه های جاوا هنوز به طور کامل در دسترس نبود. بنابراین وب سایتی به نام TJAT ایجاد شد. این کار به این صورت بود: یک سرویس گیرنده دیگر در سرور راه اندازی شد و کاربر از یک تلفن با مرورگر WAP به رابط وب رفت ، شماره و رمز عبور را وارد کرد و سپس فرصت ارسال و دریافت پیام را پیدا کرد. سرور مانند نوعی پل عمل می کند ، با سرور ICQ به زبان "قابل درک" و با مرورگر WAP - در "قابل درک" برای آن تعامل می کند. هنگامی که این سرور هک شد ، و مهاجمان به تعدادی رمز عبور دسترسی پیدا کردند. اما در آن زمان ، دیگر برای اکثر کاربران مهم نبود.
گام 2
این امر به این دلیل بود که به زودی تلفن هایی با قابلیت اجرای برنامه های جاوا رواج پیدا کردند. این امکان ایجاد سرویس گیرنده های ICQ مستقیماً در تلفن های همراه و بدون نیاز به سرور "مترجم" را فراهم می آورد. برنامه نویسان چندین مشتری جایگزین ایجاد کردند که معروف ترین آنها JIMM بود. از نظر پروتکل تعامل ، او از مشتری رسمی تقلید کرد ، بنابراین سرور ICQ با کمال میل با او تعامل داشت. سپس AOL با مشتریان غیر رسمی ، از جمله JIMM ، جنگ آرام اعلام کرد. تغییراتی در پروتکل ایجاد شد که در مشتری رسمی منعکس شد ، اما نویسندگان نسخه غیررسمی بلافاصله وقت آن را نداشتند که این تغییرات را در تحولات خود رمزگشایی و منعکس کنند. پس از چندین بار تلاش ، AOL منصرف شد و فهمید که دیر یا زود توسعه دهندگان برای تغییر پروتکل برنامه های خود را "بالا می کشند". برای کاربران لینوکس ، در حال حاضر یک مشتری رسمی در قالب یک برنامه Flash وجود داشت ، اما ، بسیار بدتر از پیشرفت های شخص ثالث بود. برای تلفن های همراه ، فقط برنامه های غیر رسمی وجود داشت.
مرحله 3
کاربران Jabber ، جایی که مشتریان غیر رسمی هرگز ممنوع نمی شدند ، و بنابراین برنامه های زیادی برای تلفن های همراه وجود داشت ، می توانستند از طریق دروازه ها به ICQ دسترسی پیدا کنند. اینها همچنین برنامه هایی هستند که روی سرورها اجرا می شوند. مانند TJAT ، آنها با سرور ICQ به زبانی "قابل فهم" گفتگو كردند ، اما هنگام تعامل با تلفن همراه مجبور شدند اطلاعات را نه با یك مرورگر WAP بلكه با یك مشتری Jabber مبادله كنند. در طول "جنگ آرام" با مشتریان جایگزین ، آنها اغلب از عملکرد خودداری می کردند. مواردی از هک چنین دروازه هایی وجود داشته است ، اما نادر بود.
مرحله 4
بعد از خرید ICQ از گروه AOL توسط گروه Mail. Ru ، اوضاع بهتر شد. مالک جدید اجازه ایجاد مشتری های جایگزین را داد و به برنامه نویسان اجازه داد تا به شرح پروتکل دسترسی پیدا کنند. اما از طرف دیگر ، نیاز به برنامه های غیررسمی تقریباً از بین رفته است. در ابتدا ، پشتیبانی ICQ به Mail. Ru Agent اضافه شد ، که در آن زمان مشتری رسمی برای آن وجود داشت. سپس مشتری رسمی موبایل ICQ با پشتیبانی از Mail. Ru Agent نیز آزاد شد. در حقیقت ، این دو برنامه تقریباً یکسان بودند که از نظر طراحی اصلی متفاوت بودند. هر دوی آنها به طور مستقیم با سرور ارتباط برقرار کردند و به زودی پشتیبانی از Jabber را در هر دو برنامه قرار دادند. نتیجه این کار مشتری های چند پروتکلی است که تفاوت کمی با تحولات شخص ثالث دارند.
مرحله 5
امروزه سرویس گیرنده های رسمی ICQ وجود دارند که به طور مستقیم برای رایج ترین سیستم عامل های تلفن همراه با سرور ارتباط برقرار می کنند. همچنین یک کلاینت رسمی برای دسک تاپ های لینوکس و همچنین یک کلاینت وب رسمی وجود دارد که مانند TJAT کار می کند. این به Flash نیاز ندارد و می توانید از طریق یک مرورگر معمولی از طریق رایانه و تلفن همراه از آن استفاده کنید.
