بایت واحد ذخیره سازی و همچنین پردازش داده های دیجیتالی است. در سیستم های محاسباتی ، یک بایت برابر با هشت بیت است. در نتیجه ، یکی از 256 مقدار را می گیرد. برای نشان دادن کلمه ای حاوی 8 بیت ، مفهوم "octet" وجود دارد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
کلمه انگلیسی byte از عبارت binary term آمده است که به معنای "اصطلاح باینری" است. برای اولین بار مفهوم "بایت" در سال 1956 هنگام طراحی کامپیوتر IBM 7030 استفاده شد. در ابتدا ، یک بایت برابر با 6 بیت بود ، اما سپس اندازه آن به 8 بیت گسترش یافت.
گام 2
بعضی از کامپیوترهای ساخته شده در دهه های 1950 و 1960 از نویسه های 6 بیتی استفاده می کردند. کامپیوترهای تولید شده توسط Burroughs Computer Corporation از یک بایت 9 بیتی استفاده می کردند.
مرحله 3
IDM System / 360 برای اولین بار از آدرس دهی بایت استفاده کرد. مزیت آن نسبت به پرداختن به کل کلمه ماشینی این است که پردازش اطلاعات متنی آسان تر است. این سیستم همچنین از بایت های متشکل از 8 بیت استفاده می کند.
مرحله 4
در دهه 1970 ، اندازه بایت 8 بیتی به صورت استاندارد تبدیل شد.
مرحله 5
استفاده از پیشوندهای متعدد ، که تشکیل واحدهای مشتق شده را امکان پذیر می کند ، به روش معمول یک بایت انجام نمی شود. اولاً ، از پیشوندهای کوچک استفاده نمی شود و ثانیاً ، پیشوندهای بزرگنمایی مضربی از 1024 هستند (نه 1000). یک کیلوبایت برابر با 1024 بایت ، یک مگابایت برابر با 1024 کیلوبایت (1048576 بایت) و غیره است.
مرحله 6
کمیسیون بین المللی الکتروتکنیک (IEC) پیشوندهای باینری را برای بایت ها در سال 1999 تصویب کرد ، زیرا استفاده از رقم اعشار استاندارد نادرست است. نام پیشوند باینری با جایگزینی آخرین هجا در پیشوند اعشاری با "bi" تشکیل می شود. آنهایی که 1024 بایت - 1 کیلوبایت ، 1024 کیلوبایت - 1 مگابایت ، و غیره
مرحله 7
در روسی GOST 8.417-2002 ، که "واحدهای مقادیر" نامیده می شود ، از حرف بزرگ سیریلیک "B" برای نشان دادن بایت استفاده می شود. همچنین اشاره شده است که استفاده از پیشوندهای اعشاری برای تشکیل واحدهای مشتق شده بسیار مورد استفاده قرار می گیرد ، اما نادرست است.
