اکثریت قریب به اتفاق اطلاعات در دنیای مدرن با استفاده از رایانه ذخیره و پردازش می شود. اسناد دیجیتالی تقریباً به طور کامل جای اسناد کاغذی را گرفته اند. در این شرایط ، این سوال که چگونه دسترسی به اطلاعات را محدود کنیم ، معمول و روزمره است.
ضروری
- - اعتبار کاربر در ویندوز یا لینوکس ؛
- - احتمالاً حقوق اداری برای نصب نرم افزار ، درایورها ، ماژول های هسته.
دستورالعمل ها
مرحله 1
با تعیین حق دسترسی به آنها با استفاده از سیستم عامل ، دسترسی به اطلاعات واقع در بعضی از دایرکتوری ها و پرونده ها را محدود کنید. برای ویندوز ، با اطلاعات کاربری که می خواهید داده های او را محدود کنید وارد سیستم شوید. برای این کار ، رایانه خود را دوباره راه اندازی کنید یا از قابلیت تغییر سریع کاربر استفاده کنید.
گام 2
File Explorer را شروع کنید. بر روی دکمه "شروع" کلیک کنید. از منو ، Run را انتخاب کنید. در کادر محاوره ای Run program ، explorer را وارد کنید. تأیید را کلیک کنید.
مرحله 3
در Explorer ، یکی از فهرستهای کاربر را پیدا و برجسته کنید. با دکمه سمت راست ماوس بر روی آن کلیک کنید. از منوی زمینه Properties را انتخاب کنید. در گفتگویی که ظاهر می شود ، به برگه "Access" بروید. در صورت انتخاب ، "اشتراک این پوشه" را بردارید. در صورت فعال بودن کادر کنار "لغو اشتراک گذاری این پوشه" را علامت بزنید. روی دکمه اعمال کلیک کنید.
مرحله 4
برای سیستم های شبه لینوکس ، پوسته را به عنوان کاربری که می خواهید داده های آن را محدود کنید یا به عنوان کاربر اصلی اجرا کنید. با فشار دادن Alt + F1 - Alt + F12 به یک کنسول رایگان بروید یا یک شبیه ساز ترمینال گرافیکی را شروع کنید. با اعتبار کاربر انتخابی وارد سیستم شوید ، یا جلسه جدیدی را با استفاده از دستور su شروع کنید.
مرحله 5
مجوزهای پرونده و پوشه را تغییر دهید. از دستور chown برای تغییر مالک و گروه صاحب پرونده ها و پوشه ها استفاده کنید. برای تغییر مجوزها از دستور chmod استفاده کنید. هنگام تغییر حقوق ، از سوئیچ -R استفاده کنید تا به طور بازگشتی از فهرست راهنمایی عبور کند.
مرحله 6
با قرار دادن اطلاعات در پرونده ها و سپس رمزگذاری ، دسترسی به اطلاعات را محدود کنید. پرونده ها را با اطلاعاتی که دسترسی به آنها باید محدود باشد ، در برخی از فهرست های موقت جمع آوری کنید. پوشه را رمزگذاری کنید یا آن را با یک رمز عبور فشرده کنید. برای رمزگذاری از ابزارهای رمزگذاری شده امتحان شده و درست مانند PGP یا GPG استفاده کنید. بایگانی را می توان با بسته بندی هایی مانند zip یا rar انجام داد. این روش ناخوشایند است. رمزگشایی اطلاعات برای کار کردن و رمزگذاری مجدد آنها پس از ایجاد تغییرات ضروری خواهد بود.
مرحله 7
با قرار دادن اطلاعات بر روی دیسک های رمزگذاری شده مجازی ، که محتوای آنها در پرونده های کانتینر ذخیره می شود ، دسترسی به اطلاعات را محدود کنید. برای ایجاد این دیسک ها از نرم افزار متقابل استاندارد ، رایگان و منبع آزاد TrueCrypt استفاده کنید. یک راه حل کمتر محبوب اما قابل قبول ممکن است BestCrypt باشد. این روش یکی از راحت ترین و انعطاف پذیرترین حالت است - پرونده های کانتینر را می توان در سیستم عامل های مختلف روی ماشین های مختلف نصب کرد. هنگام نوشتن روی دیسک ، اطلاعات "در پرواز" رمزگذاری می شوند.
مرحله 8
اطلاعات را روی پارتیشن های رمزگذاری شده درایوهای سخت قرار دهید تا دسترسی به آنها محدود شود. برای ایجاد پارتیشن های رمزگذاری شده ، می توانید از همان ابزاری که در مرحله سوم توضیح داده شد استفاده کنید. مزیت این روش رمزگذاری کلیه اطلاعات مربوط به پارتیشن فیزیکی (حتی سیستم فایل) است ، اما عیب آن توانایی انتقال اطلاعات فقط بر روی یک دستگاه ذخیره سازی رمزگذاری شده است.
